Toen Richard, de man van Ellen Zijtregtop, in 2019 te horen kreeg dat hij alzheimer heeft, was er uiteraard veel verdriet. Maar ze laten zich niet uit het veld slaan. “Het is nou eenmaal zo. We moeten er wat van maken.”
Ellen Zijtregtop klinkt opgewekt, ondanks de verdrietige situatie. “Dat zit in mijn karakter”, vertelt ze. “Ik accepteer hoe het is. En het scheelt dat ik dit eerder heb meegemaakt bij mijn moeder. Ook zij was dementerend en kwam in een verzorgingshuis te wonen. Richard en ik hebben haar daar de laatste jaren van haar leven zo goed mogelijk verzorgd. We hebben gezien hoe de ziekte vorderde en daar hebben we van kunnen leren. We weten allebei dat je gewoon veel voor elkaar over moet hebben om er een fijn leven van te maken. En dat hebben we.”
Wennen aan de nieuwe situatie
De eerste jaren na de diagnose woonde Richard nog thuis, maar in 2022 ging dat niet meer. Ellen: “Toen Richard op 24 mei vorig jaar in De Vijverhof kwam te wonen, was dat voor ons allebei erg moeilijk. We moesten echt even aan de nieuwe situatie wennen. Mensen met alzheimer hebben veel liefde nodig en ik doe er alles aan om het samen met mijn man zo fijn mogelijk te hebben. Zo hebben we zijn kamer gezellig ingericht en kom ik iedere middag tussen drie en half vier bij hem. Ik neem mijn eigen maaltijd mee, zodat we samen kunnen eten. We kijken samen tv en soms gaan we naar beneden, naar de Brasserie voor een drankje. Daarna stop ik hem in bed. Zo maken we er elke dag een gezellige dag van.”
Elkaar opbeuren
Ellen ziet het zeker niet als opgave om elke middag naar haar man in De Vijverhof te gaan. “Ik doe het met veel liefde. Omdat ik op vijf minuutjes van De Vijverhof woon, ben ik er zo. Op deze manier heb ik iedere ochtend tijd voor mezelf. En vanaf half vier is het tijd voor Richard. Het scheelt dat we ons hier allebei prettig voelen én dat we inmiddels veel mensen kennen die in dezelfde situatie zitten. We delen verdrietjes en vrolijkheid en beuren elkaar op, het is heel waardevol dat je hier met lotgenoten over kunt praten. Samen maken we er het beste van. Dat doen Richard en ik ook met z’n tweeën. De laatste jaren voordat hij ziek werd, hebben we nog veel mooie reizen gemaakt en volop genoten. We kijken nog vaak samen naar de foto’s. Die herinneringen zijn me heel dierbaar. Ik zie het zo: dementie kan niet de liefde voor elkaar wegnemen. Liefde is geen herinnering, maar een gevoel, dat zit in mijn hart. En dat deel ik samen met Richard.”
“Het open-deurenbeleid vind ik fantastisch!”
De laatste jaren woonde de moeder van Ellen Zijtregtop in een verzorgingshuis met een open-deurenbeleid. “Dat werkte geweldig en ik vind het fantastisch dat dit er ook komt in De Vijverhof! Het is ontzettend belangrijk dat mensen met alzheimer gezelligheid om zich heen kunnen ervaren, net als vrijheid en rust. Dus als bewoners van de eerste etage de vrijheid krijgen om even ergens anders naartoe te gaan, zal veel van de huidige onrust verdwijnen. Voor de zorgmedewerkers zal het echt even wennen zijn. En het zal in het begin ook vast niet vlekkeloos verlopen, maar dat is niet erg. Ik ben ervan overtuigd dat het goed komt. De vrijheid van de bewoners is het belangrijkst.” Ellen is ook erg te spreken over de metamorfose van de afdeling waar haar man woont: “Ik moest even wennen aan de kleuren, maar het eindresultaat is prachtig. De fauteuils zijn heel mooi en het is er veel gezelliger geworden. Mensen kunnen heerlijk even in de serre gaan zitten en tot rust komen. Mooi om te zien!”
